One Shot & rajd po półkach ^^

Dzień dobry!

Mam nadzieję, że zgodnie z moim życzeniem początek roku okazał się dla Was szczęśliwy. Ja niestety znowu zrobiłam długą przerwę w pisaniu - trochę z winy otoczenia, trochę z własnej. Ostatni miesiąc był dla mnie bardzo pracowity - aktualnie jestem w finałach trzech konkursów kuratoryjnych ( historia, polski, angielski - human 100 % :)). No i egzaminy, egzaminy i jeszcze raz egzaminy!

Poza tym właśnie kończę ferie - ale jak widać to wcale nie świadczy o większej ilości wolnego czasu!
Jedną z głównych zalet mojego Krakowa jest mnogość kin studyjnych, które coraz częściej odwiedzam. Resztę czasu poświęcam książkom i muzyce ( moje ostatnie odkrycia - Jo Nesbo i Aerosmith).  To wszystko oczywiście dopiero po nartach ^^.


Olimpiada historyczna dodała memu wielowymiarowemu istnieniu jeszcze więcej kolorytu. Tegorocznym tematem przewodnim jest dynastia piastowska, więc aktualnie prowadzę dodatkowo równoległe, średniowieczne życie.  I wcale nie narzekam :D

Modelowo, można powiedzieć, bez zmian (oprócz kilku gumiaków, które po prostu musiałam przygarnąć ^^). Wszystko dlatego, że mam już wybraną następną ARkę. Póki co nie podaję szczegółów, ale czekajcie cierpliwie, bo naprawdę warto :D

Niestety, nie udało mi się ostatnio zrobić zbyt wielu figurkowych sesji, ale poprawę gdy tylko spadnie śnieg.

Jednak nie zostawię Was tak całkiem bez zdjęć ;) Jako, że ostatni raz zbiorowe zdjęcia kolekcji pojawiły się na blogu we wrześniu 2014, myślę, że czas na małe uaktualnienie.

(jakość marna, bo zima i ciemność)

Chwilowo nie miałam głowy, aby całe to stado podliczyć, ale postaram się niedługo wykonać takie zestawienie. W ramach zadośćuczynienia, mały bonusik dla wszystkich bibliofilów - część mojej biblioteczki :

Co do shota - ostatnio tragicznie mało piszę ( nie licząc jakże przeze mnie kochanych, egzaminacyjnych rozprawek), ale sami wiecie, że bez tego nie ma dla mnie życia :P Poniższy tekścik to owoc kilku ostatnich nocy i zarazem następne opowiadanie z wplecionym wątkiem historycznym (myślę, że chwilowo ostatnie, bo mam pewien chytry pomysł na mały cykl o innej tematyce). Fanom panny Wolińskiej obiecuję - jeszcze wrócimy do Warszawy. Ale póki co zapraszam do rewolucyjnego Paryża!


(prawda historyczna nie zawsze jest przeze mnie ściśle przestrzegana plus w pewnych momentach jest troszeczkę krwawo)

9 Thermidora

Wiosenny Paryż zawsze wzbudzał mój niekłamany zachwyt. Jednak dziś w powietrzu zdaje się wisieć jakaś dziwna nuta. Otaczające mnie dźwięki zlewają się w jedno przenikliwe buczenie, potęgujące jeszcze wrażenie maszerujących mi po plecach dreszczowych mrówek.

Otaczający mnie ze wszystkich stron ludzie także wyglądają na nienaturalnie niespokojnych. Szczelnie owinięci szarymi płaszczami zmienili się w ogromną, bezkształtną masę z wystającymi miejscami owalnymi wysepkami kapeluszy.

Mimo wyczuwalnego napięcia, zgromadzenie uparcie milczy. Wszyscy wpatrują się umieszczone na środku zajmowanego przez nas placu drewniane podwyższenie. Przedziwne uczucie mrowienia potęguje się z każdą mijającą minutą, jakby przypominając o zbliżającym się, lecz nie znanym mi  wielkim wydarzeniu.

Wtem ich widzę. Skazańcy. Wchodzą. Idą na śmierć, wiem to na pewno. Widzę już gilotynę, dostrzegam kata. „ Zdrajcy, zdrajcy!” – pragnę krzyczeć razem z ogarniającą mnie publicznością.

Lecz wtedy wstępująca na podium procesja gwałtownie zatrzymuje się. Idący na śmierć nędznicy niespodziewanie obracają  głowy w moją stronę. Powoli, powolutku, prawie nieludzko.

Mają straszliwe twarze. Przeżarte zgnilizną mięso odsłania kości. Z szyj, niczym czerwone wstążeczki, zwisają tętnice.

Chcę odwrócić wzrok, ale z przerażeniem uświadamiam sobie, że nie mogę. Trzymający mnie za kark ucisk staje się coraz większy, a ja stopniowo zaczynam rozpoznawać wpatrujące się we mnie maszkary.

Kobieta z okropną, ropną raną na brzuchu do złudzenia przypomina mi moją matkę. Jej nabiegłe krwią, przerażone oczy budzą we mnie od konsekwentnie wyrzucane z pamięci wspomnienia.

Tuż obok niej na kościstych nogach słania się bezgłowy mężczyzna. Ten to chyba już posmakował gilotyny! Sądząc po ogólnej szpetocie toczącego się obok korpusu oblicza, te dwie części połączone w całość byłyby kiedyś Brissotem.

Kordon wchodzących postaci stale się wydłuża. Ze zdziwieniem zauważam, że więźniowie zaczynają mieszać się z tłumem. A może to motłoch miesza się ze zbrodniarzami? Nagle czyjeś zimne, śliskie ramię ociera się o mój policzek.

Chcę wyrwać się z tłumu. Potrzebuję świeżego powietrza! Jednak ucisk na szyi wcale nie zelżał. Tracę godność i cierpliwość. Miotam się, wiję, próbuję wyrwać z potrzasku.

Udaje się! Nieznana siła znika tak samo niespodziewanie jak się pojawiła. Ciesząc się wolnością, staram się dyskretnie wycofać w jakieś mniej zatłoczone miejsce.

Robię krok do tyłu i …plask! Czuję, jak moja lewa stopa grzęźnie w jakiejś podejrzanie kleistej substancji. Rozpaczliwie próbuję się oswobodzić, lecz coś nagle łapie mnie za drugą nogę.

- To jeszcze nie wszystko! – słyszę tak dobrze mi znany szept.

Mój krzyk rozdziera ciężkie powietrze gdy trup Dantona wrzuca mnie w morze tańczących.

- Nie wrzeszcz pan tak! – słyszę czyjś stłumiony przez ścianę głos.

Nie zważając na dudniący z tylu głowy ból zrywam się z posłania, gorączkowo szukając podgniłego kordeliera. Jednak po krótkiej chwili orientuję się, że makabryczna parada była tylko senną wizją. Jednak ciągłe dreszcze, jakie przeszywają moje ciało, każą mi otworzyć oczy.

 Znajduję się w sławnym Conciergerie. Pałac Stróża, jak nazywają je paryżanie. Osobiście zawsze lubiłem je nazywać przedpokojem gilotyny.

Nagle moich uszu dochodzi zupełnie nowy dźwięk. Chrobot w zamku zwiastuje otwarcie się ciężkich, okratowanych drzwi. Przykre skrzypnięcie zapowiada przybycie zgarbionego strażnika.

Szybko zamykam oczy i udaję, że drzemię. Słyszę brzęk trzymanego przez chłopaka metalowego naczynia.

- Napić się. – rozlega się bezosobowe polecenie. Czy mam spełnić to żądanie? Duma krzyczy, abym pozostał na miejscu, ale biedaczka zostaje zagłuszona przez dawno niegaszone pragnienie. Gdy próbuję się podnieść, obrażony na ułomne ciało honor daje o sobie znać. Gwałtowny ból w szczęce promieniuje aż do potylicy, sprawiając, że z cichym jękiem opadam na koc.

W końcu młody nadzorca decyduje się napoić mnie własnoręcznie. Niezrażonym oblaniem całej mojej kamizeli, chwyta mnie w pas i prowadzi na więzienny korytarz.

Budynek sprawia wrażenie opustoszałego. Dziwne, przecież od kilku lat niemal nieustannie pełen był po brzegi!

Wtem zza zamkniętych krat zaczynają wydobywać się pojedyncze z początku okrzyki.

- Zdrajca! Tyran! – słyszę ciągle potężniejący chór głosów.

- Na gilotynę! – radzą męskie, kobiece i dziecięce skowyty.

Do wyjścia odprowadzają nas pogróżki dochodzące już teraz z każdej zajętej celi.

Na zewnątrz czeka na mnie duszne, lipcowe powietrze. W samym jego środku, jakby zawieszona stoi specjalnie przygotowana więźniarka. Każą mi do niej wsiąść, argumentując swe racje bezceremonialnym pchnięciem w brzuch.

Ląduję na śmierdzącej, drewnianej podłodze i natychmiast ruszamy. Miarowy stukot kół o stołeczny bruk pozwala moim galopującym myślom wyhamować.

Z odrętwienia wyrywa mnie dopiero trzask otwieranych drzwi. Czyjeś niedelikatne ręce wyprowadzają mnie z pojazdu.

Oczekują mnie. Morze ludzi, setki, tysiące, dziesiątki tysięcy. Znów krzyczą coś zbrodniach i karze.

Obłudnicy! – mam ochotę im odpowiedzieć. Przecież to właśnie ja dałem wam wolność! Chcecie Dantona? Na cóż wam Danton?! To mnie potrzebujecie! To ja czynię Francję wielką!

Ale oni mnie nie wysłuchają. Owładnięci żądzą zdrady, prowadzą mnie ścieżką wybitą w samym środku oszalałej tłuszczy. Nazywają mnie tyranem. O, głupcy, gdyby nie ja nie moglibyście bezkarnie bluźnić!

Popchnięty przez kogoś z tłumu padam na ziemię. Usta szybko wypełnia rdzawy smak krwi. Teraz wszystko nabiera tempa. Moje potkniecie, skwitowane skwapliwym chichotem gapiów, pachnące absurdem wyszczekane oskarżenia, gwizdy, chóralne buczenia i chłód podgłówka. To wszystko uświadamia mi, że przecież jeszcze nigdy nie oglądałem śmierci z tej perspektywy!

Mam nadzieję, że było przynajmniej ciekawie.
Tymczasem wracam do Piastów :P

Do napisania!

M