Rozdział 11, LA i WESOŁYCH ŚWIĄT!

Witajcie!

 I już święta.... Niby wszystko fajnie, ale przypomina mi to jak ten czas szybko leci :/ I ile sobie naobiecywałam w ostatniego Sylwestra... I ile z tych obietnic  się nie spełniło... Można powiedzieć, że od tego czasu wszystko zmieniło się o 180 stopni. Ciekawe, kim będę za rok o tej porze?

Dobrze, kończę biadolenie.Może wreszcie uda mi się poczuć nastrój nadchodzącego wydarzenia, którego świadomość chyba jeszcze do mnie nie dotarła...  Przecież mamy Boże Narodzenie, dni wyczekiwane przez większość z nas. Chwilowa przerwa od biegania za ocenami (nie wiem jak Wy, ale ja przez ostatni miesiąc była w jakimś dzikim szale :P). Jeszcze tylko trochę śniegu i byłoby idealnie, ale nie ma co narzekać.

Dlatego zarówno ja jak i Sophija życzymy Wam bardzo, bardzo wesołych świąt i wspaniałych figurkowych ( i nie tylko) prezentów!! Dobrze wykorzystajcie ten czas :)

A od siebie samej składam jeszcze życzenia wspaniałego roku 2015 (moja następna notka wypada już w styczniu). Sylwestra spędźcie tak jak najbardziej lubicie (ja osobiście zawsze siedzę w łóżku i czytam :P), a potem postarajcie się zrealizować swoje wszystkie noworoczne postanowienia. I bądźcie szczęśliwi!

Jako że patrząc na tytuł, idziemy od końca - czas na LA. Zostałam nominowana przez Amore Cane z bloga http://amore-cane.blogspot.com/. 

Moje nominacje (kto chce się dopisać - zapraszam, kto nie chce odpowiadać - nie zmuszam):

współautorka tego bloga (też Cię kocham :P)

http://blubeberry.blogspot.com/

http://capricornmeadow.blogspot.com/

http://figurkischleich.blogspot.com/

http://schleichemci.blogspot.com/

http://stadninaschleich.blogspot.com/

http://aredheltasartir.blogspot.com/

http://konieschleichlove.blogspot.com/

http://theblackhorse5.blogspot.com/

http://pasjaimilosc-magiakolekcjonerstwa.blogspot.com/

http://tynnahatter.blogspot.com/

Moje pytania:

1. Co obecnie czytasz?

2. Należysz do jakiegoś fandomu?

3. Czy kolekcjonujesz jeszcze coś oprócz modeli (dla tych bez figurek - czy coś zbierasz?)

4. Wymarzone miejsce na spędzenie wakacji.

5. Ulubiony miesiąc w roku.

6. Film, który zrobił na Tobie największe wrażenie.

7. Twoje drugie imię.

8. Twój idealny dzień.

9. Lubisz chodzić do pracy/szkoły?

10.Cytat, który pomaga Ci w trudnych chwilach.

11. Wymarzona praca.

Teraz moje odpowiedzi.

1. Dlaczego zbierasz modele? Dlaczego nie przestajesz?

To jest dobre pytanie :P Ja mam w sobie taką jakąś "manię zbieractwa" - muszę coś kolekcjonować i zawsze to robiłam. Myślę, ze to rodzinne ;)

2. Który model jest twoim ulubionym i dlaczego?

Trudno jest mi wybrać. Każdy z nich jest szczególny, lecz najcenniejsze są chyba Trady.

3. Którego ze słynnych koni lubisz najbardziej? Dlaczego?

Pilarkę, słynną janowską klacz arabską. Gdy byłam mała, zawsze udawałam że nią jestem :P

4. Masz jakiegoś swojego ulubionego konia (swojego/z którym masz styczność)?

Tu też niełatwo wybrać, ale myślę, że na chwilę obecną będzie to Bahama - która "przywróciła mnie na jeździectwa łono".

5. Czy twoi znajomi widzą, że zbierasz modele? Jak to przyjmują?

Nigdy nie kryłam się z moimi poglądami/dziwactwami. Znajomi nie mają nic przeciwko, ale z radością widzę szok na ich twarzach, gdy wchodzą do mojego pokoju :)

6. Która skala jest twoją ulubioną i dlaczego?

Myślę, że 1:9 - osobiście najlepiej robi mi się im zdjęcia.

7. Kupujesz modele w sklepie stacjonarnym czy przez internet? A może tu i tu? 

Kiedyś najczęściej w galeriach handlowych - dziś raczej przez internet. W sklepach stacjonarnych zwykle nie ma tego czego potrzebuję.

8. 3 fakty o tobie, których jeszcze nie publikowałaś.

Ściany mojego pokoju są pomalowane na zielono.

Mam awersję do Sienkiewicza :/

Za to, co dziwne Proust zaczął mnie wciągać

9. Masz zwierzaki? Wstawisz zdjęcie/a?

Tilly (Śmierdziel)

10. Ile masz lat, a ile miałeś/aś, gdy zaczynałaś przygodę z kolekcjonerstwem?

2 klasa gimnazjum. Zaczęłam w 2009 roku. potem przestałam. Reaktywowałam w 2012.

11. Ile masz obecnie modeli?

Więcej niż 211

W końcu przejdźmy do rozdziału. Ostatni fragment - klik.

- Naprawdę świetnie pani tańczy! – jej partner delikatnie musnął ustami jej ucho.

- Pan również. – odparła, dając się przy tym poprowadzić w ciemny koniec sali. Ten wieczór spędzała na działaniach operacyjnych. Przystojny Włoch miał jej pomóc w odkryciu dalszych ruchów swego kraju.

Pracowała  w tej „branży”, jak wszyscy ją określali już pół roku. Odbyła setki oficjalnych rozmów z przedstawicielami obu zainteresowanych stron, których zaufanie udało jej się szybko zdobyć. Była również w Skandynawii, gdzie Niemcy pozwolili jej trochę powalczyć – aby, jak to określili „nie nudziła się”. Co prawda jej praca ograniczała się tylko do kilku lotów bombowcem w roli pasażera ( szkolono ją na pilota), ale zawsze dawało to cień szansy na spotkanie jakiegoś Polaka.

Jednak w miarę upływu czasu coraz wyraźniej widziała, że najwięcej informacji można uzyskać w zupełnie nieoficjalnych sytuacjach. Wszyscy wysoko postawieni mężczyźni robili się szczególnie rozmowni po jednym lub dwóch kieliszkach. Potem ona wkraczała do akcji – prawiła komplementy, przysuwała się bliżej, dotykała dłoni – i wypytywała.

Takim oto sposobem alianci nie doznali całkowitej klęski na froncie północnym ( poznała bardzo otwartego oficera niemieckiego, który potem zginął z ręki Philla).

- I jak się panu podobają Niemcy? –spytała niewinnie.

- Cóż, to wspaniali ludzie. Miałem okazję wiele razy z nimi rozmawiać i okazali się zdecydowani, twardzi – idealny partner dla naszego kraju.

- Partner? – podchwyciła szybko.

- Cóż, nie powinienem był tego mówić, ale przecież przy pani nie muszę się niczego obawiać. Taka piękna kobieta nie jest przecież podwójną agentką, prawda? – roześmiał się głośno.

- Ależ co panu przyszło do głowy? – udała oburzoną, po czym również się uśmiechnęła.

- Ale faktycznie, możliwe, że niedługo będzie mogła pani wraz ze mną zwiedzać Kalabrię. Albo może i nawet Grecję, aczkolwiek szybko przekona się pani, że Ateny mają się nijak do Rzymu.

- Może usiądziemy, jestem już zmęczona. – odrzekła na to, nie okazując ogromnego zadowolenia z uzyskanych informacji.

- Oczywiście. Kelner! – zawołał. – Prosimy jeszcze po jednym!

Resztę wieczoru spędziła słuchając pijackich opowieści Włocha o jego „mammie” i reszcie rodziny.

- I jak poszło? – zapytał, całując ją po przyjacielsku w policzek.

- Chyba dobrze. Chyba nawet bardzo dobrze! – odparła, uśmiechając się do swojego współpracownika, Philla Watsona. – Włosi zamierzają wybrać się wraz z Rzeszą na Grecję, przynajmniej tyle powiedział mi ten podpity Italiano.

- O, to ciekawe, dziękuję. Ale wiesz, doszliśmy do wniosku, że można by cię teraz gdzieś przerzucić. Nie podobają mi się te twoje kontakty z tym Włochem.- wyszeptał. On jest taki nieokrzesany.

Roześmiała się.  Wiedziała, że Phill bardzo, bardzo ją lubił (może jako szef nawet za bardzo) i każdy jej kontakt z innymi, co gorsza atrakcyjnym mężczyzną wywoływał u niego napady zazdrości. Dla niej nie był jednak niczym więcej jak przyjacielem, a i tu czasami przemawiała do niej wrodzona nieufność.

- Dobrze, a mówiąc poważnie – o co chodzi?

- Na kilku spotkaniach w gronie niemieckim padła propozycja, żeby wysłać cię do Polski. Widocznie stwierdzili, że informacje o Brytanii i Francji to za mało. Chcą wykorzystać Twoje pochodzenie – użyć jako szpicla. Niby oddanej Polsce,  a potajemnie donoszącej. Mówiąc szczerze, coś takiego nam także bardzo by się przydało. W waszym kraju dzieją się dziwne rzeczy – jakieś obozy, jakieś prześladowania. Korzystnie byłoby też nawiązać jakiś bezpośredni kontakt z Rosją, a komu jak komu, ale tobie byłoby łatwo. Oni lubią ładne dziewczyny. – wyszczerzył się, lecz zaraz spoważniał. - Jednak twoja odmowa będzie przez nas zrozumiana. W końcu sama wiesz, jak zaczniesz być postrzegana wśród swoich znajomych i przyjaciół.

Do Polski! Czyż nie o tym marzyła od tylu miesięcy? Jednak propozycja, którą przed chwilą usłyszała napawała ją strachem.  Po pierwsze, nie będzie mogła nawet poszukać rodziny, a co drugie i gorsze w oczach swoich rodaków stanie się zdrajczynią. Ale przecież…

- Zgadzam się.

- Jesteś pewna? Wiesz, zawsze mogę jakoś wymanewrować tymi idiotami, żeby zrezygnowali i dali ci spokój.

- Nie, chcę jechać. Tak, wiem z czym to się wiąże. – rzekła, widząc, że chce jej przerwać.

- I wiesz jaka jest kara za rozmowę z najbliższymi lub jakieś inne nieposłuszeństwo?

- Wiem. ‘Śmierć’.-dopowiedziała w myślach.

Lecę ubierać choinkę!

Jeszcze raz wesołych i do zobaczenia w przyszłym roku :)

M