One Shot no.3 i ARki zdjęć kilka

Witajcie!

Zanim przejdę do "normalnego" wstępu, pozwólcie że kogoś Wam przedstawię:

W piątek, odebrawszy paczkę od listonosza ( z całą sytuacją wiąże się dość zabawna sytuacja, jako że pan zaskoczył mnie w makijażu typu 'ofiara brutalnego napadu') trzęsącymi się rękami wydobyłam z pudełka tę oto panienkę. Dziewczyna ma na imię Myrtle, przedstawia klacz kuca walijskiego sekcji B, wykonana została w skali 1:9 przez Brigitte Eberl i jest moim pierwszym modelem w skali Traditional. Poza tym jest... Może lepiej wrzucę więcej zdjęć? :P

Na razie pozostawiam Was bez opisu, jako że Myrcia niedługo wyjeżdża na malowanie. Powiem tylko, że żywice to faktycznie zupełnie inna klasa. Trudno znaleźć słowa, żeby  ją opisać. Nigdy nie widziałam tak pięknej figurki. "Przymierzałam" się do ARek przez trzy lata, samodzielnie zbierając pieniądze i myślę, że to długie oczekiwanie dodaje walijce jeszcze więcej piękna.  Uwielbiam ją! Szkoda tylko, że rodzinka nie czuje mojego zachwytu i ciągle wypomina ile wydałam na to białe ***** :/

Co poza tym? Muszę się pochwalić - opływam w dostatki! Wszystko dlatego, że przyjęto odwołanie co do tej olimpiady historycznej (brakowało mi jednego punktu laureata). Mimo, że nie daje mi to wstępu do liceum (ale i tak dużo punktów, bo konkurs ogólnopolski) to i tak dostałam sporą premię :) Plus, udało mi się także zdobyć nagrody w dwóch innych konkursach. Także spodziewajcie się jakiś nowych nabytków ^^

Przechodząc do tematu głównego - dziś, z racji braku czasu mam dla Was kolejnego one shota. Praca ta pisana była w pocie czoła i w wielkim wzburzenie (naprawdę nie wiedziałam jak się za nią zabrać) na XVI Ogólnopolski Konkurs poświęcony Józefowi Piłsudskiemu. I, ku mojemu ogromnemu zdumieniu, ten konkurs wygrała!

„A więc tak kończy się nasza znajomość…” – pomyślałem.

 Była ciepła majowa noc, a ja właśnie szykowałem się do następnej sekcji – zwykłe wyjęcie serca do osobnego pochówku oraz  wyjęcie mózgu, który miał zostać dokładnie zbadany, jako że należał do człowieka szczególnie wybitnego.

 Mimo swojej technicznej prostoty ta  operacja miała być szczególna. Na stole przede mną, przykryte białą płachtą  leżało ciało mojego Wodza, pierwszego wielkiego autorytetu, człowieka, którego zawsze podziwiałem – Józefa Piłsudskiego. Przez całe jego życie otaczany był przez mnie  olbrzymim szacunkiem, a po śmierci przypadł mi zaszczyt przygotowania go do ostatniej podróży .

- Dobrze pan znał Naczelnika, prawda panie Wiktorze ? – zapytał stojący obok mnie Józef Laskowski, jeden z pracowników Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Miał mi pomóc w szybki przeprowadzeniu zabiegu, ponieważ mózg, żeby zachować swoje właściwości nie może przebywać w ciele dłużej niż dobę.

- Ponad dwadzieścia lat. – odparłem, myjąc ręce w żelaznym zlewie. – Kawał czasu, ale nasze pierwsze spotkanie pamiętam tak dobrze, jakby odbyło się wczoraj… To był szczególnie ciepły sierpień, sam początek funkcjonowania batalionu. Należałem jeszcze do Związku Strzeleckiego. 

Byliśmy wszyscy „młodzi, durni i chmurni”, pijani jeszcze dumą po naszym pierwszym boju. Mieliśmy po szesnaście lat, więc czuliśmy się wielce dorośli. Nie lubiliśmy być zależni od nikogo, każdy chciał być działającym na własną rękę bohaterem, dowódcą. Ale on zawsze potrafił nam przypomnieć wagę idei za jaką walczyliśmy i wyrzucić z głowy młodzieńcze fantazje. Nadal widzę go, siedzącego prosto i dumnie na  ogromnym wierzchowcu. Trochę z boku, ale zawsze na przedzie kolumny, otoczony wiernymi ludźmi. Każdy chciał być taki jak on…

Umilkłem, pewny że mój monolog znudził rozmówcę. Słuchacz jednak, przerwawszy czyszczenie narzędzi spoglądał na mnie z zainteresowaniem, jakby zachęcając do dalszego opowiadania.

- Potem poznaliśmy trudy wojennego życia, a siła i mądrość Piłsudskiego w trudnych sytuacjach zaczęła jeszcze bardziej nam imponować. – kontynuowałem. - W bitwie pod Krzywopłotami pierwszy raz zostałem ranny. Nigdy nie zapomnę tego bólu! Przed oczami majaczyły mi ciemne plamy, a nogi sprawiały wrażenie oddzielonych od ciała. Na moje nieszczęście wróg dopadł mnie w głębokim rowie. Moi towarzysze, nie zauważywszy całego zdarzenia, pobiegli dalej, a ja zostałem sam. Nie miałem siły wołać o pomoc. Już myślałem, że zostanę w tamtym błocie na zawsze, gdy nagle zamajaczyła nade mną czyjaś twarz. Wąsata twarz… Na moje narzekania odpowiedział beztrosko „Czego krzyczysz… co noga? A tamtemu głowę urwało i nie krzyczy, a ty o takie głupstwo!” –uśmiechnąłem się na wspomnienie tamtej chwili.– Później nasz kontakt  urwał się aż do czasu wybuchu wojny z Bolszewikami.

- Ale został pan ranny już w czerwcu 1919, prawda? – przerwał Laskowski, zawiązując mój kitel na plecach.

- Niestety. Z tego też powodu w później  służyłem tylko  w pociągu sanitarnym, gdzie rzadko spotykałem Naczelnika. Właściwie udało mi się z nim dłużej porozmawiać dopiero w grudniu 1922 roku.

- Po zamachu na  Narutowicza?

- Można to tak określić. Spotkaliśmy się dokładnie 16 grudnia. Informacja o śmierci Narutowicza dotarła do nas w trakcie naszej rozmowy. – rzekłem, jednocześnie patrząc w okno i zanurzając się w rozbudzone nagle wspomnienia.

Tak dobrze pamiętałem ten poranek. Pogoda była typowo późnojesienna.  Z bezlistnych drzew rosnących przy  stacji powoli spadały kryształowe kropelki deszczu, a w powietrzu unosiła się delikatna mgiełka. Do Sulejówka dojechałem wtedy pociągiem. Pasażerów było bardzo mało, ponieważ większa część narodu była zajęta braniem udziału w demonstracjach w stolicy.

Jako, że była to pierwsza wizyta w tamtych stronach, dotarcie do ówczesnej wilii Piłsudskiego, Otrando zajęło mi kilka dobrych chwil. W końcu jednak na końcu alei ukazała się piętrowa dacza wybudowana w stylu rosyjskim. Mokry i zmarznięty zapukałem do drzwi.

Tak jak za każdym następnym razem otworzyłam mi druga żona Marszałka, pani Aleksandra. Przy jej nogach plątały się dziewczynki, wtedy zaledwie kilkuletnie.

Ten wesoły orszak zaprowadził mnie do mego dawnego dowódcy.

Pamiętam, że siedział na fotelu pod oknem, a na jego kolanach spoczywał zeszyt. Najwyraźniej coś pisał, lecz na dźwięk naszych kroków podniósł głowę.

Sporo zmienił się od czasu naszego spotkania, lecz jedna rzecz pozostała taka sama – wąsy. One nie zmieniały się nigdy.

Ich właściciel, osoba publiczna spotykająca codziennie setki ludzi rozpoznał mnie nadspodziewanie szybko.

- „Witam pana anatoma!” – odpowiedział na mój ukłon. –„Cieszę się widząc wreszcie znajomą twarz!

Czy wyleczyłeś pan już rany spod Krzywopłotów?”.

Nie spodziewałem się, że będzie pamiętał o tamtym epizodzie w rowie, ale myliłem się! To niesamowite, jak świetnie znał każdego, nawet najmniejszego człowieka!

Rozmowa, najpierw dotycząca moich powojennych losów, a także uroków nowej siedziby Piłsudskich szybko zeszła na tematy polityczne. Widać było, że był zadowolony z wyboru prezydenta. Liczył na uspokojenie nastrojów w państwie.

 W świetnych humorach mieliśmy właśnie zasiadać do obiadu, gdy nagle rozległo się  pukanie do drzwi. Po chwili w pokoju pojawiła się nieco blada pani Piłsudska, wpuszczając do pokoju młodego mężczyznę w którym rozpoznałem jednego z legionistów, znanego mi z widzenia.

Podszedł do Naczelnika i coś mu powiedział. Piłsudski spojrzał na niego dziwnie, ruszył wąsami jakby mu nie dowierzał, po czym jeszcze raz obrzucił posłańca zdziwionym wzrokiem. Następnie wypowiedział na głos straszne słowa wieści : „Prezydent Narutowicz właśnie został zamordowany. Ale ja też potrafię w mordę bić”.

Musiałem chyba myśleć na głos, bo usłyszałem stłumiony, ale serdeczny śmiech mojego współpracownika.

- Widzę, że wszystkie panów spotkania przebiegały w dość.. hm.. niesprzyjających okolicznościach. – powiedział z uśmiechem.

- Niestety to prawda. Rzadko kiedy mieliśmy czas spokojnie porozmawiać. Ale widywaliśmy się dość często, zwłaszcza ostatnio. I odnoszę wrażenie, że chyba mnie lubił.

- Cóż, gdyby tak nie było to zapewne nie oddałby swego ciała w pańskie ręce, prawda? A propos zwłok – nie chciałbym panu przerywać, zwłaszcza, że mówił pan bardzo ciekawie, ale chyba należy już zająć się pracą, prawda? – zagadnął, wskazując na zegarek.

Spojrzałem na cyferblat czasomierza.

- Zdecydowanie się z panem zgadzam. – odparłem. – Doktor Ross nie byłby zadowolony gdyby z powodu gadulstwa dwóch patologów nie mógł przeprowadzić eksperymentów. A jeśli tak pana zaciekawiłem, to może wstąpiłby pan do mnie na podwieczorek. Ma pan wolną niedzielę?

- Nie mam żadnych planów i chętnie skorzystam z pańskiej propozycji. – uśmiechnął się, jednocześnie ściągając płótno z górnej części ciała zmarłego.

Spojrzałem w twarz Piłsudskiego. Wiek i naturalne procesy zachodzące po śmierci zaczynały ją już zmieniać. Jednak jedna rzecz pozostała znajoma. Wąsy. Wąsy nigdy się nie zmieniały.

Tak, wiem, to jedno z moich najdziwniejszych opowiadań :P Ale mam nadzieję, że się podobało :)

Do napisania!