Rozdział 12 & Idy Marcowe

Witajcie!

I po raz kolejny na tym blogu świętujemy Idy Marcowe! Dziś 2059 rocznica tragicznej śmierci Juliusza Cezara.
Ale Ci co czytają bloga regularnie od początku jego działalności wiedzą, że w tym dniu wypada także rocznica moich urodzin (ach, jak ja uwielbiam robić prywatę) :3

Z przyczyn losowych prezenty rozdano już wczoraj (tylko rodzinnie, bo przyjęć urodzinowych praktycznie nigdy nie robię). Nie było wśród nich żadnych figurek ( ale nic straconego - prawdopodobnie w tym miesiącu zamawiam wymarzone AR!), co oczywiście nie znaczy że mi się nie podobały! Wręcz przeciwnie - dostała kilka nowych książek Terry'ego Pratchetta  ( zmarł w zeszłym tygodniu - świat jest podły!), sezon Sherlocka na DVD, płyty ukochanego Ray'a Charlesa, śliczną zakładkę, duuużo słodyczy i kilka innych drobiazgów.

Co do drobiazgów - nie pokazywałam Wam jeszcze mojego ulubionego kubka z fokarium. Rano piję z niego ukochaną kawę, która stawia mnie na nogi (chyba jestem uzależniona od kofeiny, bo bez niej nie wstanę :P):

Bo nie wiem czy wiecie, ale oprócz figurek lubię też zbierać kubki.

Dobrze, koniec mojego paplania! Przechodzimy do rozdziału (ostrzegam, że wyszedł dosyć ckliwy). Z dedykacją dla Sage Servant - wszystkiego dobrego!!

Ostatni fragment - klik

- … dostanie pani apartament na Królewskiej. Dalibyśmy coś w lepszej części miasta, ale ze względu na pani misję… Sama pani rozumie.

- Oczywiście. – odpowiedziała. Tak naprawdę nie rozumiała nic. Jeszcze nigdy nie czuła się tak skołowana. Właśnie rozmawiała z kolejnym nazistowskim, ciemnookim (ach, ta niemiecka logika) przedstawicielem rasy aryjskiej. Za oknem majaczyły zniszczone, wyszarzałe budynki jej ukochanej Warszawy, przyozdobione jedynie czerwonymi flagami ze złowrogo czarną swastyką. I właśnie mówiła temu szatańskiemu pomiotowi, że owszem, tak, zdradzi swoją ojczyznę bo przecież tak strasznie kocha Hitlera. I robiła to, ponieważ dostała rozkaz od angielskich służb specjalnych, które miały tak naprawdę miały sprawę polską głęboko w swojej brytyjskiej *****. I czuła się jak zdrajca.

Gdy zaproponowano jej ten wyjazd nie miała większych moralnych dylematów. Może nie docierało do niej, co tak naprawdę zobowiązała się zrobić?

 Ale  kiedy zobaczyła niemiecki napis na dworcu głównym, mundury wrogów na ulicach, zbombardowane kamienice w których kiedyś przeżywała najpiękniejsze chwile swego młodego życia, a wśród wyszarzałego, zastraszonego tłumu rozpoznała kilku znajomych… Dopiero teraz dotarła do niej cała groza sytuacji… Dotychczas podchodziła do wojny jako do rzeczy niewyobrażalnie strasznej, ale jednak możliwej do wygrania… Teraz czuła się kompletnie rozbita, co jako osobie bardzo pewnej siebie i energicznej nie zdarzało się jej prawie nigdy.

-… nieprawdaż? – poczuła na sobie świdrujący wzrok esesmana.

- Tak jest, tak jest, niewątpliwie ma pan rację!! – odrzekła, może trochę zbyt entuzjastycznie, bo jej cudowny współpracownik popatrzył na nią jak na wariatkę.

- No, to bardzo dobrze! W takim razie do pracy! I widzimy się w następny czwartek. Oczekuję, że do tego czasu zdąży pani coś zrobić.

- Postaram się. W imię Rzeszy!

Od tej chwili była zdana sama na siebie, kimkolwiek teraz była. Próbując nie zacząć głośno szlochać i krzyczeć Zofia Wolińska, Polka Chcąca Dostać Się do AK (w wersji nieoficjalnej nr. 1 Niemiecki Szpicel, a w wersji jeszcze mniej oficjalnej Angielski Szpieg Udający Niemieckiego Szpicla) szła ulicami zniszczonej Stolicy do swego nowego lokum. Okazało się ono dwupokojowym mieszkaniem na trzecim piętrze burej od pyłu kamienicy. Budynek jakimś cudem uniknął zbombardowania.

Zosia zadzwoniła do mieszkania dozorcy . Nie była w stanie wciągnąć swojej olbrzymiej walizki po stromych, dość zniszczonych schodach.

- Dzień dobry! Pani pod numer 4? – usłyszała wesoły, młody głos.

W jej głowie natychmiast pojawił się obraz pewnego chłopca, jednak szybko go odrzuciła nawet nie spoglądając na rozmówcę.

- Mhm. Czy może mi pan pomóc?

- Pewnie, przecież w życiu by pani tego nie zaniosła!

W trakcie mozolnej i z racji brakujących stopni wędrówki do góry chłopak wychodził z siebie żeby podtrzymać niemrawą rozmowę, ale dziewczyna zdecydowanie nie miała na to ochotę.

- Dziękuję. – burknęła tylko u drzwi swego mieszkania.

- Polecam się na przyszłość pani…. Zosiu.

W tym momencie czas jakby na chwilę się zatrzymał. Już wiedziała, skąd zna ten głos!

I zanim zdążyła cokolwiek pomyśleć, już trzymał ją w ramionach.

Adam… Adaś…. – szeptała, czując spływające po policzkach i rozmywające makijaż ciepłe łzy.

- Już dobrze, dobrze! – rzekł ze śmiechem, jednocześnie odgarniając jej brązowe kosmyki znad oczu.

- Co ty tu robisz? – zapytała po chwili, patrząc w jego przyjazne zielone oczy.

- Próbuję przetrwać. – odparł swobodnie. – Choć, zaniesiemy do Ciebie tą walizę, a potem pójdziemy do mnie, dobrze? Zdobyłem ser żółty!

Ujął ją za rękę, a ona trzymając się go kurczowo pozwoliła mu się poprowadzić, tak jak bywało za dawnych, dobrych lat.

Miłej niedzieli :)
M