Wrześniowi przybysze

Witajcie!
I znów się zaczęło!
Setki kartkówek, dziesiątki sprawdzianów, tysiące uwag "opuszczacie się w nauce", nieprzespane noce, ciemne wory pod oczami i nieustanny brak czasu. Brzmi pesymistycznie, a ja wbrew wszystkiemu czuję się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie...
Na długiej przerwie latam na patio i tańczymy całą szkołą (jak z seriali amerykańskich ;), jest tylko jeden mały szczególik - my nie potrafimy dobrze podrygiwać w rytm muzyki, więc błaźnimy się przed całą szkołą :P). W piątek leżałam na trawie w słońcu i wkuwałam przed następną lekcją z koleżanką. Znów wszyscy ściskamy się rano i śmiejemy się całe przerwy... i jak tu nie lubić (choć troszkę) szkoły? :P

Uwielbiam to zdjęcie (ta wrodzona skromność), choć ma ono swoje wady ;)

 
Dzisiaj zapoznam was z paczką, którą dostałam już dobry kawał czasu temu, ale jeszcze nie miałam okazji wam przedstawić. Moi nowi znajomi przybyli prawdopodobnie z mglistych wybrzeży zjednoczonego królestwa, ale żadne z nich nie przyznaje się do tego pochodzenia, więc poszłam im na rękę (tudzież kopyto) i potwierdzam fałszywe papiery według których pochodzą z Hiszpanii.

Fondo (h. głębia)

Ogier pinto, o czarnych oczach wyrażających więcej niż mogłyby oddać moje zwyczajne słowa. Na zdjęciach katalogowych wygląda nieciekawie, ale jest naprawdę piękny!

Niebla (h. mgła)

  

  Mediodia (h. południe)
 Ogier zawsze quater horse zawsze otoczony blaskiem słońca, albo roztaczający ową niespotykaną jasność. Złote promienie przeplatają się niczym lśniące włoski pośród jego grzywy.

Amarillo (h.żółty)

Najbardziej ciekawski z całego towarzystwa, energiczny źrebaczek, który zawsze jest w miejscach, gdzie go być nie powinno!

Zaginięcie Mediodia'ego

Piorunująca i przerażająca wieść przebiegła po mojej stadninie w kilka minut. Wszystkie konie zebrały się i oznajmiły mi, że musimy działać natychmiast; zaginął nasz gość nie znający terenów rozpościerających się za stadniną, a jest tu wiele przepaści, nieprzebytych błot i zdradliwych prądów w strumieniach.

Szybko podzielono zadania, przetasowano obecnych na mniejsze grupki i wyruszyliśmy w kilku grupach na przeszukanie terenu.

Gdzie nas nie było? Przebyliśmy rzeki, łąki  i skały w poszukiwaniu zaginionego przyjaciela. Nie dało to żadnych rezultatów.
Medodie mógł zagłębić się w ostępy ciemnego i strasznego lasu, o którym krążyły w stadninie przeróżne historie, ale zawsze miał szemraną reputację.

Postanowiliśmy ciągnąć losy, kto wybierze się tamże w poszukiwaniach towarzysza. Mówiłam już kiedyś, że mam nietypowe szczęście w pewnych kręgach zwane pechem? Otóż wylosowano mnie i... drugi trefny los przypadł Fondo. Ucieszyłam się, że mam dobrego towarzysza. Ruszyliśmy przed siebie, w stronę mrocznego lasu.

W końcu powoli zaświeciło słońce i ozłociło poszycie lasu. Jednak słońce potrafi tak jak nadzieja rozproszyć nawet największe ciemności oraz puścić w zapomnienie wszelkie wątpliwości...

I jak każda na prętce wymyślona bajka, a nie taka o której myśli się latami wszystko zakończyło się szczęśliwie. Odnaleźliśmy zaginionego... ale nie samego! Towarzyszył mu Bonifacy.

Wyglądają jak rodzeni bracia, nic dziwnego, że są dość podobni i szybko nawiązali ze sobą kontakt :)

 

To już koniec tej króciutkiej historii... mogą pojawić się błędy językowe, ale dziś musicie mi to wybaczyć, bo leżę w łóżku i słuchając Beatelsów oraz Queen i łykając straszne ilości leków próbuję wyzdrowieć z okropnego przeziębienia -,-.
Pozdrawiam gorąco! Nie dajcie się jesiennym chorobom!
Sophija